یک سبد آرزوی کال

سلام! 

اومدم به وبلاگم سر بزنم دیدم این شعر رو اردیبهشت سال 89 ذخیره کردم اینجا، اما (ازونجایی که کامنت هم داره) انگار قبلا گذاشتمش تو وبلاگ و باز برش داشتم! نمیدونم چرا؟!

به هر حال قشنگه: 

*****

کاشکه یه روز با همدیگه                  سوار قایق می شدیم

دور از نگاه آدما                       هردومون عاشق می شدیم

کاش آسمون با وسعتش              تو دستامون جا می گرفت

گلای سرخ دلمون                        کاش بوی دریا می گرفت

کاش تو هوای عاشقی                  لیلی و مجنون می شدیم

باد که تو دریا می وزید                  ما هم پریشون می شدیم

کاش که یه ماهی قشنگ                برای ما فال می گرفت

برامون از فرشته ها                         امانتی بال می گرفت

با بال اون فرشته ها                      تو آسمون پر می زدیم

به شهر بی ستاره ها                     به آرومی سرمی زدیم

شب که می شد امانت                     فرشته ها رو می دادیم

چشمامونو می بستیم و                     به یاد هم می افتادیم

کاشکه تو دریای قشنگ                 خواب شقایق می دیدیم

خواب دو تا مسافر و                   عشق و یه قایق می دیدیم

کاشکه می شد نیمه ی شب                 با همدیگه دعا کنیم

خدای آسمونا رو                                 با یک زبون صدا کنیم

بگیم خدای مهربون                         ما رو زهم جدا نکن

هرگز به عشق دیگری                     ما رو تو مبتلا نکن

کاش مقصد قایق ما                    یه جای دور و ساده بود

که عکس ماه مهربون                     رو پنجرش افتاده بود

کاش اونجا هیچ کسی نبود           یه وقتی با تو دوست بشه

تو نازنین من بودی                              مثل حالا تا همیشه

کاشکه به جز من هیچ کسی           اینقد زیاد دوسِت نداشت

یا که دلت عشق منو                    اول عشقاش می گذاشت

کاش یه پرنده بودی و                   من واسه تو دونه بودم

شک ندارم اون موقع هم                 اینجوری دیوونه بودم

کاش تو ضریح عشق تو                یه روز کبوتر می شدم

یه بار نگام می کردی و               اون موقع پرپر می شدم

کاش گره دستامونو                     این سرنوشت وا نمی کرد

کاش هیچ کدوم از ما دوتا           هیچ دوستی پیدا نمی کرد

کاش که می شد جدایی رو                یه جایی پنهون بکنیم

خارای زرد غصه رو                              از ریشه ویرون بکنیم

کاش که با هم یه جا بریم                   که آدماش آبی باشن

شباش مث تو قصه ها                         زلال و مهتابی باشن

کاشکه یه روز من و تو رو                 تو دریا تنها بذارن

تو قایق آرزوها                         یه روز ما رو جا بذارن

اونوقت با لطف ماهیا                      دریا رو جارو بزنیم

بسوی شهر آرزو                              بریم و پارو بزنیم

بریم یه جا که آدماش                        بر سر هم داد نزنن

به خاطر یه بادبادک                           بچه ها فریاد نزنن

بریم یه جا که دل ها رو                   با یک اشاره نشکنن

بچه ها توی بازیشون                      به قُمریا سنگ نزنن

جایی که ما باید بریم                              پشت درِ زندگیه

عادت مردمش فقط                              عشقه و آشفتگیه

چشمامونو می بندیم و            با همدیگه می ریم سفر

یادت باشه هر جا می ری                  منو با رویاهات ببر

یادت باشه اینجا هوا                           غرق یه دلواپسیه

اما ازینجا که بریم                                فقط گل اطلسیه

توروخدا منو بدون                               شریک شادی و غمت

مثل همیشه عاشقت                           مثل گذشته مریمت

(مریم حیدرزاده)